Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego to coroczne święto obchodzone 21 lutego. Zostało ustanowione przez UNESCO 17 listopada 1999 jako upamiętnienie tragicznego wydarzenia, do którego doszło w 1952 r. w Dhace, która została później stolicą niepodległego Bangladeszu. W 1947 r. Indie przestały być kolonią brytyjską, niepodległość uzyskał też Pakistan, a tereny Bengalu (na których znajdowała się Dhaka) zostały podzielone pomiędzy te dwa państwa. W 1948 r. rząd pakistański ustanowił język urdu jako jedyny język urzędowy, co spowodowało protesty społeczności zamieszkującej wschodnią część Bengalu i w większości mówiącej po bengalsku (język ten liczy prawie 200 mln użytkowników!). Wobec rosnących napięć etnicznych i powszechnego niezadowolenia z nowego prawa rząd zakazał publicznych zgromadzeń i wieców. Studenci uniwersytetu w Dhace i inni polityczni aktywiści odrzucili nowe prawo i zorganizowali protest 21 lutego 1952 r. Szacuje się, że tego dnia na ulice Dhaki wyszło prawie 30 tys. osób. Powszechny i silny opór obywatelski spowodował, że po latach konfliktu rząd ustąpił i w 1956 r. nadał językowi bengalskiemu status języka urzędowego. Święto to ma służyć promocji języka ojczystego oraz uświadomieniu społeczeństwu, jak ważne jest prawidłowe posługiwanie się językiem ojczystym w życiu codziennym.
To moment, by zastanowić się, czy używamy w piśmie polskich znaków diakrytycznych, które są jedną z najbardziej charakterystycznych cech naszego języka. Jak wyglądają nasze SMS, e-maile? To tam bowiem najczęściej umykają nam wszelkie ogonki i kreseczki. Czy na pewno mówimy i piszemy poprawnie?
22 luty w naszej szkole był dniem na udzielenie sobie samemu odpowiedzi na powyższe pytania. Cała społeczność szkolna uczestniczyła w przedstawieniu przygotowanym przez uczniów klas V, VI,VII. Uczniowie przypomnieli jak ważna jest mowa ojczysta w życiu każdego człowieka, że mowa ojczysta stanowi niewspółmierną wartość świadczącą o tożsamości swojego narodu. Podczas II Wojny Światowej wielu z naszych rodaków zostało pozbawionych możliwości swobodnego komunikowania się po polsku.
Wierzymy, że nasi uczniowie będą szanować swój język ojczysty, będą o niego dbać i nigdy nie będą mieli trudności z wyrażeniem własnym myśli.
Iwona Żelechowska
Agnieszka Załucka